Doğulu insanların ketumluğu sıklıkla bir erdem olarak görülür, ancak aslında bu, yaşam koşullarının geliştirdiği bir savunma mekanizmasıdır. Gerçek düşünceleri ifade etmenin risk oluşturabileceği bir ortamda, kuyruğunu bacaklarının arasına sokmak bir tür kendini koruma içgüdüsüne dönüşür; bu durum estetik veya felsefe ile ilgili değildir ve asla bir onur olarak görülmemelidir. Kırmızı Köşk Rüyası'ndaki Jia evi gibi, Lin Daiyu gibi bir konumda olan biri bile her adımına dikkat etmek zorundadır, yanlış bir şey söylemekten veya yanlış bir adım atmaktan korkar; daha alt konumda olan hizmetçiler bile, sadece Baoyu ile birkaç samimi etkileşim yaşadıklarında, dışarı çıkarılıp dövülme riski taşırlar. Böyle belirsiz bir ortamda, açık sözlülük tehlikelidir; ketumluk hayatta kalmanın akıllıca bir yoludur. Bu ketumluğun özü, güç boşluğundaki zayıfların hayatta kalma stratejisidir. Ortam, insanların kendilerini güvenli bir şekilde ifade etmelerine izin vermediğinde ve gerçek düşünceler kendilerine karşı bir silah haline gelebileceğinde, insanlar doğal olarak parlamalarını kısıtlamayı ve gerçek hislerini gizlemeyi öğrenirler. Bu asla aktif bir seçim olarak zarafet değildir; daha çok pasif bir uyumun çaresizliğidir. Bu tür bir hayatta kalma içgüdüsünü Doğu estetiği olarak paketlemek ve hatta bunu bir benzersizlik olarak öne çıkarmak, aslında tarihsel bağlama bir kayıtsızlıktır.